Yani deniz kısmısı bitti.Şimdi köy'de kayınvalidemlerle geçireceğimiz kısmına doğru yola çıktık ki beni en çok korkutan bu 4,5 saatlik yol. Orada eşimin Belçika'da yaşayan ablası ve ailesi (eşi ve minik yeğenimiz Ediz) de var. Yani şen şakrak, evin her odasından her kapı arkasından insan çıkıyor olacak bizim gitmemizle.
İşte giritte son kahvaltımız:
Yola kahvaltımızı edip 10:15 gibi çıktık ki akşama vakitlice köyde olabilelim.Marmarise varana kadar çok bir arıza olmadı. Asıl arızayı kızım Muğlaya varırken verdi ki 15 dk durmamacasına zın zın zın ağlayarak geçici sağırlık yaşamamıza sebebiyet verdi. Bir benzin istasyonunda durup emzirmem rağmen iflah olmayarak istasyonun devamında da aynı şekilde gözlerinde mini mini damlalarla ağladı durdu. 20 dk sonra da sızdı, uyudu. Taa köyümüze15 dk yol kalana kadar. O aralık biz de dinlendik:)
Sağolsun, annemler pek güzel karşıladılar bizi her zamanki gibi, hemen sofraya oturduk, akşam üzeri olmasına rağmen:)
Ediz Ulaş'ın fanatiği oluğu için hemen koşarak tek dayısı olmasına rağmen (!) "en sevdiğim dayım benim" diyerek sarıldı. Günün en güzel sözü seçtim:)
Sevgiler...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder