Kızımın gündeliklerinden 2

Merhabalar,
kızımın 16. ayı içindeki gelişiminde konuşmak, bıdır bıdır anlatıp anlaşılmadığını anlayınca sinirlenmek, televizyondaki çizgi film karakterlerinini bazılarına gülüp bazılarının hareketlerini taklit edip bazılarına hiç pas vermemek gibi pek çok şeyi sayabilirim. Aslında konuşmak 14.ayda başladı. Ama gün geçtikçe daha da bilinçli bir hal alıyor. Bu konuda kesin bir mihenktaşı koyabilmem mümkün değil.

Geçtiğimiz 2 hafta boyunca babamız yurt dışı seyahatinde diye babamlarda kaldık. Dolayısıyla Su yatana kadar anneannesiyleydi. Onunla bağları çok farklı. Beni ne kadar canı sıkıldığında bir kaçşı olarak görse, göğsüme yapışsa da, ben kızıp birşeyler yapmasına izin vermeyince gideceği kişi anneanne oluyor. Çünkü annem sağolsun Su'yu hiç üzmüyor. Kendi beli büküldü, tek dizini tam kıramıyor, sindirimi için ilaç alıp duruyor ama SU denince akan sular duruyor, önce onun istekleri oluyor. Tehlikeli bir yolda mı ilerliyoruz, bilmiyorum ancak ben yine kafama doğru gelen yerde kızıyorum, ağlaması gerekse de tehlikeli şeylerde "hayır" diyorum. Ne yapayım, kendimi de değiştiremem ki?

Benim kızım diye demiyorum; cintorik, bunun farkında olduğu için (1 yaşını yeni bitirmiş olması hiç fark etmiyor- minik birer cin onlar!) bunu kullanmasını çok iyi biliyor ve canının istemediğini yapmamak konusunda annemi çok güzel kullanabiliyor. Onun yanında ben gerçekten terör saçan despot masal kralları gibi kalıyorum. özellikle de yemek yedirirken:)

Son bir hafta boyunca "baba nerede?" sorusuna fotoğrafımızı gösterip "baba" diyen minik kuşum, babamız döndüğünde tek söz etmeden boynuna sarıldı. Elini yıkaması için bile birlikte tuvalete gittik, ben bir süre kucağıma aldım da eşim elini yıkayabildi. Nasıl da özlemiş kuşum babasını...

Babasıyla bu akşam bir fotoğrafını çekeyim de görün kuzular nasıl sarmaşıyor.

sevgiler.